Zabawy, które pomogą zadbać o prawidłową postawę dziecka

        Prawidłowa postawa ciała pozwala nam na sprawne i swobodne poruszanie się  oraz wykonywanie ruchów, każde odstępstwo od postawy prawidłowej nazywane jest wadą postawy. U zdrowego dziecka zaburzenia postawy ciała mogą rozwinąć się między innymi  w wyniku nieprawidłowych nawyków, prowadzenia siedzącego trybu życia, ograniczonej aktywności fizycznej oraz niewłaściwego sposobu odżywiania.

        Prawidłową pozycję siedzącą podczas odrabiania lekcji lub pracy przy komputerze zapewni odpowiednie krzesło i biurko. Ponieważ dziecko rośnie, krzesło powinno mieć regulowaną wysokość i nachylenie siedziska (wysokość krzesła powinna odpowiadać długości podudzi) – regulowane oparcie, które wyraźnie podpiera odcinek piersiowo – lędźwiowy kręgosłupa - oparcie dla przedramion, z możliwością podnoszenia dla odpoczynku i opuszczania podczas pracy.

Pamiętaj:

-  długotrwałe przebywanie w pozycji siedzącej powinno być przeplatane aktywnością ruchową (co 30 do 60 minut) należy zmienić pozycję ciała, wstać lub przejść parę kroków),

-  dziecko nie powinno siedzieć na krześle ze stopą pod pośladkami, z nieprawidłowo ustawioną miednicą, z głową wysuniętą w przód,

- konsekwentnie należy upominać dziecko, aby się nie garbiło i nie przybierało przekrzywionych pozycji,

-    podczas zabaw na podłodze najkorzystniejsze jest siedzenie w siadzie skrzyżnym lub nogami prostymi w rozkroku. Niedopuszczalny jest siad między nogami z rozwartymi na zewnątrz podudziami i stopami – siad "W",

-   do siedzenia dobrze jest zastosować ergonomiczne krzesło, fotel lub piłkę, która zmusza mięśnie posturalne do ciągłej pracy w celu utrzymania równowagi.

KUKUŁKA

       Siadamy razem z dzieckiem w siadzie skrzyżnym („po turecku”), z rękami ułożonymi  w „skrzydełka,” czyli dłońmi uniesionymi na wysokość barków, zgiętymi łokciami i ściągniętymi łopatkami. Pod pupę podkładamy poduszkę lub złożony koc tak, żeby pośladki były na wysokości kolan. Pilnujemy, by plecy były cały czas proste. Na umówiony sygnał, zaczynamy udawać kukułki wychodzące z zegara. Mówiąc „kuku”, wysuwamy głowę do przodu, a następnie maksymalnie ją cofamy. Ruch wykonujemy samą głową, tułów powinien zostać nieruchomy. Należy zwrócić uwagę, aby głowa pozostawała dłużej w pozycji cofniętej oraz by przez całe ćwiczenie była ustawiona prosto.

       W tym ćwiczeniu wyrabiamy nawyk prawidłowego ustawienia głowy, dbamy o fizjologiczne wygięcie kręgosłupa szyjnego oraz wzmacniamy mięśnie ściągające łopatki.

SKRADAJĄCY SIĘ KOTEK

       Ustawiamy się w pozycji klęku podpartego, ze zgiętymi łokciami. Palce rąk skierowane są do wewnątrz, klatka piersiowa oraz głowa trzymane są nisko nad podłogą. Na umówiony sygnał zaczynamy skradać się jak kotek: najpierw przenosimy ręce, a następnie przyciągamy jedną nogę do przodu a drugą – wyprostowaną zostawiamy z tyłu.

       W tym ćwiczeniu głównie odciążamy kręgosłup od osiowego obciążenia, rozciągamy mięśnie biodrowo-lędźwiowe oraz wzmacniamy mięśnie ściągające łopatki.

RAKI

       Przyjmujemy pozycję „raka” – ustawiamy się w podporze tyłem, z palcami dłoni skierowanymi w stronę stóp, z ugiętymi nogami oraz z wysoko uniesionymi biodrami (najlepiej na wysokości kolan). W ten sposób poruszamy się zarówno w przód, jak i w tył. Możemy modyfikować tą zabawę organizując wyścig raków lub grając w „rakową piłkę nożną”. Należy zwrócić uwagę, by podczas zabawy biodra dziecka uniesione były na wysokość kolan a barki nie wysuwały się do przodu.

       W tym ćwiczeniu odciążamy kręgosłup od osiowego obciążenia, rozciągamy mięśnie piersiowe oraz wzmacniamy mięśnie pośladkowe, mięśnie ściągające łopatki i mięśnie prostownika grzbietu w odcinku piersiowym.

Nauczyciele świetlicy – M. Hojło, M. Osiecka, D. Pstrowska